Nasılım, nasıl yaşıyorum diye. Merak etme, ben de iyiyim... Ama nasıl bir iyilikse bu, İçimi kemiren bir hasretin ortasında, Gözlerimde dinmeyen bir yağmurla, Dudaklarıma sinmiş yarım bir gülümsemeyle, Sensizliğin en derin yerinde, Günden geceye savruluyorum... Bıraktığın gibiyim işte, Biraz eksik, biraz yarım, Sırtımda taş gibi ağır bir özlemle, Yüreğimde ince ince kanayan bir yara gibi. Merak etme... Ben de yaşıyorum, Ama yaşamak mı buna denir bilmem... Düşlerim, hatıraların gölgesinde, Bir yarının umudu olmadan, Geceden sabaha savruluyor. Bir gemiyim ben de, Sonsuz bir okyanusun ortasında, Rotasını kaybetmiş, fırtınalara yenilmiş. Bir mumum ben de, Güneşin altında erimeye mahkûm. Bir yaprak gibiyim, Rüzgâr nereye sürüklerse oraya savrulan... Ama merak etme, ben iyiyim! Bazen susarak, bazen içimden konuşarak, Bazen gözlerimi kapatıp seni arayarak, İçimde bir ömürlük yangınla, Sensizliğin en soğuk gecesinde donarak… Merak etme, ben iyiyim… Ama bu "iyilik" dediğin, İçimde bitmeyen bir sessizlik... Ve belki de, en büyük çaresizlik… Mustafa Şimşek