Batı sundu. Biz kabul ettik… İslamlığımızın özünü terk ettik; Ama, adını yanımızda yeddik (yanımızdan ayırmadık), yeri geldi kullandık… Tuzakları ve kapanda sunulan yemleri hep sevdik/sevdirildik. Daha radikal ifadesiyle; (Haşa) nefsimize taptık... Ve tabii ki; Hakk'tan, hakikatten, istikametten saptık... Ne acı ki, rahatsız değiliz; “Efendileri” kabullendik, memnun ettik… Altın tepsilerde sunulan, “Ben Merkezci”liği (Nefsin ilahlaştırılmasını) ise; (Ne kadar ‘Haşa’ desek de), çok sevdik… Lakin olmadı; iki sevgi bir arada olmadı… Ama şöyle oldu; Birini içten, birini “mış” gibi sevdik… İkiyüzlüleştik. Kendimizle yüzleşmedik ama yüzsüzleştik… Nerde ahlak, nerde etik.. Ne gam, “Efendiler” memnun… Teselliyi bulduk tabi… İşte hayatımızı saran/sunulan, teselli pırıltıları ; Moda, magazin, şov, arabesk... Ve kalpler ayrıklandı, mıncıklandı didik, didik… işte vicdan, işte kimlik-kişilik gidik... Modern “Mankurtlaştırma” teknikleri harıl, harıl çalışıyor beynimizde… İradesi çalınmış hür ellerimizle; Kızılderilileri köleleştiren “Ateşsuyu (viski)” gibi, nice viskilerle… Ve olan, oldurulan; Yaşanan/yaşatılan; Sadece, zihinsel kölelik!.. Ama “Efendiler” memnun… Evlatlarımızı “Balinalar!..” yutuyormuş… Hasmın seni ‘Cep’ten vurup, uyutuyormuş… Bunlara ne gam… İşte gem, işte önlem; Okumak, akletmek, düşünmek, sorup-sorgulamak günah(!)… “Kendini inkar”da yollar açık, yollar mübah… Bu sahnede; günahlar sevap, sevaplar günah… Ve “Şark meselesi” halloldu diye göbek atan “Batılı dostlar(!)” memnun… Lakin Millet çaresiz değil. Beyinlere atılan kementten kurtulmak ve çare var elbet. 70’li yıllarda bir hareket; Dedi ki; Çare insanda, çare imanda, çare “İnkılap”… İnkılap ki; kızgın kumlara kızını gömerken kılı kıpırdamayan adamdan, Fırat kenarında bir kuzuyu kurt kapmasından uykusu kaçan adam çıkartmak!.. Ve zihinsel kölelikten kurtulmak!..