Tabiatla kucak kucağa yaşayan, toprağı kutsalları arasında gören ve onu ana olarak bilen Türk'ün düşünce dünyasında olsun, sosyal hayatında olsun baharın önemli bir yeri ve konumu vardır.             Bahar; beyaz bir yorganla örtülü tabiatın bu yorganını üzerinden atarak uyanışıdır.             Bahar; uzun kış gecelerinin hareketsiz, sağır ve dilsizliğine başkaldırıdır.             Bahar; Böceklerden, kuşlardan ve diğer hayvanlardan kurulu büyük bir orkestra topluluğunun coşkulu, canlı bir biçimde dünyamıza konser vermeye başlamasıdır.             Bahar; çiçeğin çemenin hayat bulması, tabiatın bin bir renkle bezenerek insanoğluna gülümsemesidir.             Bahar; duyguların doruklaştığı, yaşama sevincinin billurlaştığı, hayallerin umutlarla koklaştığı, güzelliklerin birbirleri ile kucaklaştığı bir ilahi bayramdır.             Bu bayramın, bu büyük toyun İslam dini ile doğrudan hiçbir bağı bağlantısı yoktur. Bir adına da “Nevruz” dediğimiz bu bahar bayramının kaynağı İslâmiyet’ten çok önceleri var olan geleneklerdir.  Bir adına da “Nevruz” dediğimiz bu bahar bayramı Türklerin yaşadığı coğrafyada tamamı Türk gelenek ve görenekleriyle zenginleştirilmiş beş bin yıllık geçmişi sahiptir. O nedenle bin yılların bu bayramını herhangi bir biçimde bir dine, bir mezhebe mal etmek; din adına, mezhep adına istismar etmek, ayrılık unsuru olarak takdim etmek Nevruzun ruhuna ihanettir. Nevruzu anlamamaktır; anlayamamaktır. Nevruzu böyle göstermek tarihi ve kültürü bilmemektir.             1990 yılında bağımsızlıklarına kavuşan Türk Cumhuriyetleri'nden Kırgızistan, Kazakistan, Özbekistan, Türkmenistan ve Azerbaycan 21 Mart’ı “Nevruz Bayramı”, milli bayram olarak ilan etmişlerdir. Bu tarihten sonra da bu günün görkemli ve coşkulu bir biçimde kutlanmasına önem vermişlerdir. Bugün, Kırgızistan, Kazakistan, Özbekistan, Türkmenistan, Azerbaycan ve diğer Türk devletlerinde Nevruz bayramı şenlikler şeklinde kutlanmaktadır. Nevruz bayramı Türkiye'de de 1991 yılından beri Türk Dünyası ile birlikte ortak bir gün olarak resmi tatil olmaksızın kutlanmaktadır.             Nevruz; Türk insanının yeniden hayat bulduğu Ergenekon’dan çıkışı da temsil etmektedir. Bahar, nasıl ki kışın sona erdiğini müjdeliyorsa Nevruz da Ergenekon'dan demir dağları eritmek için Türklerin yatkıları ateşin aydınlığının sonsuza kadar süreceğini müjdelemektedir. Birlik, dirlik ve dirilik ifade eden bu Nevruz ateşi hiç sönmeyecek Türk kimliğini ve ruhunu ebediyete taşıyacaktır.                     Ben, Türk âleminin Nevruz toyu kutluyor, Nevruz çiçeklerinin geleceğe umutlar taşımasını diliyor ve yazımı bu güzel gün için yazdığım bir şiirimle noktalamak istiyorum.            İLKBAHAR   Duyunca sesini tutmaz uykusu Yürür damar damar her canlıya su Çiçeğin, çemenin, gülün muştusu Canlara canansın, yarsın ilkbahar   Toprakta bereket, ağaçta sürgün Her cana bismillah, her canda düğün Güzelleşir doğa seninle gün gün Kaleme, kâğıda darsın ilkbahar   Cemren sudan önce düşer havaya Dağlar merhaba der mahzun ovaya Çiçekler aşkınla tutarlar maya Donan gönüllere harsın ilkbahar   Aralanır sanki cennetten perde İlaçtır rüzgârın onulmaz derde Hüzün uzaklaşır barınmaz serde Hoyratsın, halaysın, barsın ilkbahar   Leylak seni bekler açayım diye Kanatlanır böcek uçayım diye Pınar duru akar içelim diye Ağaca, yamaca arsın ilkbahar   Papatya gülümser, kokar ıhlamur Açar güller her yan lalezar olur Etrafı şen şakrak sesler doldurur Kem göze nazarsın, zarsın ilkbahar   Şiire konusun, şaire ilham Sensiz her şey yavan, hayal bile ham Güzellik seninle oluyor tamam Kolların her yanı, sarsın ilkbahar   Yeniden doğuşun simgesisin sen Türk’ün Nevruz’usun imgesisin sen Birliğin, dirliğin gür sesisin sen İyi ki dünyamda varsın ilkbahar