“Sürgün bir ayrılıktır, bir hüzündür. İnsani olmayan, ağır bir cezadır”. -Mehmed Uzun     Sözleri Aysel Gürel’e bestesi Zülfü Livaneli’ye ait olan “Sürgün” adlı eserde şu sözler yer alıyordu:       Gökyüzünde,  yeryüzünde   gün doğdu mu                                                                                          her gün ilk gün   her gün aydınlıktır.                                                                                                  Yoksa ümit her yer loş karanlıktır.                                                                                                          Yar gurbette, can yürekte.       Bir kafeste ne amansız   sonsuz ayrılıktır,                                                                                           Geçmez zaman her gece hep aynıdır.                                                                                        Fırtınada, ak ayazda  sürgün her yerde hep yalnızdır.                                                                      Gül açsa da kuş uçsa da görmez  dargındır .    Her durakta her uykuda   sürgün her nefeste yalnızdır.                                                                   Her şafakta her yudumda  hasret sancıdır.                                                                                Yol alsa da, ses duysa da,  dağ aşsa da her yan en son,                                                                          her an son adımdır tek başına yalnızlık bir yankıdır.    TDK’ ya göre: Ceza olarak belli bir yerin dışında veya belli bir yerde oturtulan kimse sürülme işidir,  bir kimsenin sürüldüğü yerdir.                                                                         Varolabilme mücadelesinin sözüdür. Tarih boyunca da  bir çok topluluk savaş ve techir politikaları sebebiyle kuşaklar boyu yaşadıkları topraklardan toplu olarak sürgün edildi.  İnsanların  uğradığı  haksız bir  müdahaledir.      Bir insanlık suçudur… Sürgün mağdurları da içlerinde nesiller boyu süren  üzüntüyle yaşarlar.Sistemin de muhalif olarak tehlikeli gördüğü şahıslar da baskı ve ceza tehdidiyle sürgün  edildiler. Otorite tarafından da  tehdit olarak algılandılar.       Gidenlerin yarısına yakını da  vatandaşlıktan da çıkarıldı. Toprağının tadını özletir. İnsana en büyük acıyı da  verir.  Evinden, yurdundan ayrı konulmadır. Coğrafyandan,  suyundan ve havasından ayrılmak  zorunda kalıştır.    Kişinin doğup büyüdüğü kültürünü özümsediği anılarını biriktirdiği ülkesinden   kopmasıdır.   Hoyratça sökülüp atılma, köksüz bırakılmadır.Dallarının kırılması. Yüreğindeki acının da katlanmasıdır.        Sevdiğin sokaktan geçme hakkının olmayışıdır. Yaklaşamamak, dokunamamak onunla yürür.Yaşam kapısında durup, içeri giremeyiştir.Giderek büyüyen bir hüznün yorgunluğunu tașıyıştır. Elinizin ermeyişi  gözünüzün görmeyişidir.     Hasretin dokunulur, hissedilir olmasıdır.  Evinin kokusunu bir daha duyamayacağını kabullenmedir. Bir tarafının mahsun olmasıdır.  Derdini anlatacak söz bulamamaktır. Acıdan dilsizleşmektir.    İnsanın içinin yanmasıdır.Yabancı olmadır, buralı da olamamadır. Orada da olamamaktır. Yerinin olmayışıdır.Usulca süzülen gözyaşıdır. Hayata olan küskünlüğü ve  dönememeyi de getirir.     İradenin  dışında itilmedir, itibarsızlaştırılmadır.Bir iradenin hürriyetini elinden alıp başka yere koymadır.    Acımasız avcıların elinden yaralı olarak kurtulmuș bir kanadı kırık kușun çığlığıdır.    Kahrın da adı olur. Yeni ortamla birleşememe ve eskisinden kopamamaktır.  Her türlü uzak kalış,  uzanıpta alamayıştır.  Arada  derede kalma ,özlemeyi ve  dost sohbetlerini de hüzünlü bir  hatırlamayı da getirir. Yalnızlık duygusunun da  egemen oluşudur.       Özgür Karakaya  ozgur694@hotmail.com