Halife Harun Reşit, Dicle kenarında gezerken, ağını atıp kısmetini bekleyen bir balıkçıya rastlamış. Balıkçıya; “Çek ağını ne kadar balık çıkarsa kısmetine! Balıkları satın alacak, karşılığında da çektiği balıkların ağırlığınca altın vereceğim.”, demiş. Balıkçı büyük bir sevinç ve heyecanla asılmış ağının iplerine. Meraklılar, bir de ne görsünler; ağda küçük, yuvarlak ortası delik bir kemik parçası. Halife Harun Reşit, gülmüş. “Ne yapalım, kısmetin bu kadarmış.”, demiş. Sonra koymuşlar terazinin bir kefesine ortası delik bu kemik parçasını karşı kefeye de altın. Hayret! Ne kadar altın koyarlarsa koysunlar, altınlar, tartamamış bu küçük kemik parçasını. Herkes şaşkınlık içerisindeyken ehli imandan bir zat, eğilmiş yere bir avuç toprak almış, atmış kemiğin üstüne ve hemen dengesi değişmiş terazinin. Sonra bu zatı muhterem, dönmüş Halife Harun Reşit’e; “ Efendim!”, demiş, “bu ortası delik kemik, insan gözünü çevreleyen kemiktir. Dünyadaki hiçbir servet, bu gözü doyurmamış ki siz de doyurasınız. Onu ancak gördüğünüz gibi bir avuç toprak doyurur.” AMPUL Akıl hastanelerinden birinde kendisini ampul farz eden delinin biri arkadaşlarına; “beni tavana asın sizi aydınlatayım”, diye tutturmuş. Arkadaşları da kendini ampul sanan bu kişiyi ayaklarından tavana asmışlar. Durumu gören hastabakıcılar bir koşu gelmişler koğuşa, kendini ampul sanan adama ne söylerlerse söylesinler ikna ederek tavandan indirememişler. Söz para etmeyince işi zora dökmüşler; ancak adam, yanına yaklaşan hastabakıcılara yumrukla saldırmış. Hastabakıcılar, çaresiz, durumu baştabibe iletmişler. Baştabip, gidin ona; “baştabip çok kızdı, inmezse elektrikleri keserim dedi; deyin.”, demiş. Hastabakıcılar koğuşa dönüp baştabibin söylediklerini anlatınca kendini ampul sanan deli, cereyan olmazsa ben bir işe yaramam diye düşünmüş olacak ki hastabakıcılara; “tamam, indirin beni”, demiş; ancak bu defa kendini ampul sanan adamın arkadaşları, “hayır arkadaşımızı indiremezsiniz, indirirseniz biz karanlıkta kalırız” diye isyan etmişler. Etmişler de para etmiş mi etmemiş mi bu isyanları? Merak edenler, aşağıda kaleme aldığım şiirde bulacaklar cevabı… HARMANIN SONU Beraber yürüdük biz bu yollardan, Birlikte bölüştük akan rantları Şimdi uzaklarda eski türküler Unuttuk verilen onca antları Adalet, Ömer’in kılıcı dedik Hey çektik küffara meydan okuduk Acıkınca oturup İslam’ı yedik Kefenlerimize cepler dokuduk Mehter ile geldik çökerttik ama Şu çatlak sesleri susturamadık Mideler şişip de çıkınca dama Haramı duayla kusturamadık Önce mücahittik davamız vardı Müteahhit olunca üşüttük yelden Sözümüz birlikti, hakta karardı Şimdi her birimiz ayrı bir telden Eskiden alnımız aktan ak idi Şimdi aynalara bakamaz olduk Kabul etmez iken aydın tenkidi Ampul söndü, mum da yakamaz olduk İtibarımızdan taviz vermeden Daldık şaşaaya zevk-ü sefaya Çapayı atmadan, halat germeden Yük dolu gemimiz vurdu karaya Yalan çamurlandı dönmüyor teker Horoz öttü sabah, aynalar çıplak Ne yapsak ne etsek bozuldu ezber Bak, ayva dalında sırıtır malak Eyvah halimize vah halimize Nefis kalburuyla eledik unu Halk uyandı artık vermiyor vize Kes(*) mi olacaktı harmanın sonu! Kes mi olacaktı harmanın sonu! (*) Kes: Samanın irisi