Mülkiyeti kendisine ait olmayan bir şeyi, izinsizce alıkoyma, kullanma ve ondan menfaat temin etme işi kısacası hak etmediği bir taşınıra veya taşınmaza bir biçimde sahip olmak olarak tanımlanan dünyanın bu en eski ve en onursuz mesleğinin icrası esnasında veya sonrasında mağdur; “hırsız vaaar!”,diye çığlık atar. Bu çığlığın temelinde paniklenmenin, şaşkınlığın, çaresizliğin yanı sıra kaybetme korkusu da yatmaktadır. Atılan çığlık, karşılık bulmazsa çığlık sahibi kadar çığlığa kayıtsız kalanlar da etkilenecektir. Çünkü hırsıza verilen her pirim, onu arsızlaştırmakla kalmaz aynı zamanda da azgınlaştırır. Arsızlaşan ve azgınlaşan hırsızın da önünü ve önlemini almak öyle sanıldığı kadar kolay değildir. Sonuçta bu eylemin mağdurları kadar kayıtsız olanlar da aynı oranda etkilenirler. Geleneksel toplumdan modern topluma uzanan çizgide hırsızlığın yerinde saydığını/sayacağını düşünmek safdillik olur. Elbette hırsızlık da çağın gerektirdiği bütün donanımları kuşanacak varlığını devam ettirmek için rüşvet, soygun, vurgun, çökme ve yolsuzluk gibi maskeleriyle iş ve işlev alanını genişletecektir. Hırsızlık, irsi midir? Babadan oğla geçer mi? Bu sorunun cevabına yaşananlara bakıp da hayır demek mümkün görülmemektedir. Bir insanın genlerinde bu tür bir dürtü varsa onu eğiterek izale etmek ve bu huyundan vazgeçirmek imkânsızdır. Genlerinde çalma dürtüsü taşıyan insan; hangi konumda, hangi makamda ve hangi durumda olursa olsun yaradılışından getirdiği bu dürtüyü gerçekleştirmek için uygun zaman ve zemin arayacak; çalma eyleminin önündeki bütün engelleri de bir biçimde ortadan kaldıracaktır. Yeryüzündeki bütün dinlerin ve toplumların şiddetle yasakladığı ve çeşitli yaptırımlarla önlemeye çalıştığı bu eylem, güçlü destekçileri arkasında gördüğü sürece de iğrençliğini ve şirretini kat be kat artırır. Sonuçta hırsızlık, ferdi ve sınırlı boyutundan sıyrılarak estirdiği kokuşmuşluk rüzgârı ile ahlak ve maneviyat adına ne varsa önüne katarak sürükler. Hırsızlık ve onun modernize edilmiş türleri olan yolsuzluk, rüşvet, soygun vurgun, çökme toplum bünyesine bir girdi mi üremesinin ve yaygınlaşmasının önünü alamazsınız. Bünyesine böylesi bir virüsün girmesine müsaade eden toplumların iflah olması ve hayatiyetlerini devam ettirmeleri mümkün değildir. Onursuzluğun, gurursuzluğun, haysiyet ve şerefsizliğin somutlaşmış biçimi olan bu illetin varlıklı ya da yoksul olma ile de ilgisi yoktur. Ruhunu şeytana kiralayanlar için inancın, ahlakın ve örfün yaptırım gücü yetersiz kalır. İslam peygamberi Hz. Muhammed- sallallahu aleyhi ve sellem; "Sizden öncekiler şu sebeple helâk oldular, Onlar, güçlü bir kimse hırsızlık yaptığı zaman, hırsızı serbest bırakırlar. Güçsüz bir kimse hırsızlık yapınca da, ona ceza uygularlardı" (eş-Şevkânî, Neylü'l-Evtâr, VII,131,136) demesine rağmen bırakın çalsınlar, bırakın soysunlar demek hırsız için yaptıklarının daha fazlasını yapmaya, mağdurlar için de daha fazla helak olmaya davetiye çıkarmaktır. Hırsızlığın en korkuncu ve tahripkârı genlerinde bu virüsü taşıyan kişilerin yönetimi ve kontrolü ele geçirmeleridir. Hele de yönetici durumunda olan kişilerde büyük İslam düşünürü İbn’i Haldun’un da işaret ettiği gibi lüks ve gösteriş düşkünlüğü had safhaya ulaşmışsa çalma ve çırpma hiyerarşik olarak tepeden tırnağa hızlı bir biçimde yayılır. Yönetenler, kendi sefahat ve debdebelerini sürdürmek, kendi hırsızlıklarına meşruiyet kazandırmak için her türlü hileye, desiseye, kumpasa davetiye çıkartır en basitinden göz yumarak dünyanın bu en onursuz mesleğini koruma altına alırlar. Yaşadığımız yüzyılda İslam coğrafyasının perişanlığının temelinde bu gerçeğin payı ne kadardır? Araştırmak gerekir düşüncesindeyim. İslam’ın bu onursuzluğu icra edenler için hükmü kesindir: Maide Suresi 72 ayet; “hırsızlık eden erkek ve kadının, yaptıklarına karşılık Allah'tan bir ceza olarak ellerini kesin.” demiştir. Bize düşen her zaman ve her durumda “hırsız vaaar!” diyenlerin çığlıklarına kulak vermek, güçlü hırsızların değil haklı mazlumların yanlarında durmak ve arkalarında saf tutarak onlara arka çıkmak olmalıdır.