Milliyet haber ajansında birlikte çalıştığımız deneyimli bir gazeteci dostumun bu gün bir yazısını okudum. Adeta isyan ediyor gazetecilik yerlerde sürünüyor cümlesini kurmuş gelinen noktada sitemin ötesinde ise bir gerçeği vurguluyordu. Ne oldu bize bir zamanlar dünyanın gıpta ile baktığı gerek haber gerek eleştirel yazı yazan köşe yazarlarının yazıları itibar görür okuyucuları nerede ise reklamlarına kadar göz gezdirir ve her yeni gününde gazete bayileri önünde kuyruklar oluştururlardı. Ankara’nın babı-alisi olarak adlandırılan Ulus-Rüzgarlı sokakta okuyucularına ertesi gün okunması adına koşuşturan gazete muhabirlerinin telaşını görürdünüz. Gündemi onlar oluştururlar onların yazdıkları itibar görürdü. Hakikaten şartlar mı diğer meslekler gibi bir meslek adamı olan gazetecileri bu hale getirdi ya da dünyanın geldiği nokta bu diyor bazen insan, meslektaşım gazetecilik mesleğine yıllarını vermiş halen okuyucularına bağlılığı nedeniyle bir şeyler yazmaktadır. Her gazeteci gibi kendisinin de mesleğine bağlı ve ona karşı hiç isyan etmeyecek, söz söylemeyecek biri olduğuna inanıyorum. Biz kan tükürürüz kızılcık şerbeti içtiğimizi söyleyenlerdeniz. Küçük bir ilde görev yapmanın zorluklarını yaşayan bu günden yarının daha olacağının inancı ile sokaklarda hatta dağ başlarında zaman mekan mevhumuna bakmadan işimizin başında olmayı kendimize şiar ederek çalışmalarımızı sürdürürüz. Bazen takdir ediliriz bazen ise en galiz hakaretlere bile göğüs germesini yılların deneyimi ile geçiştirmesini biliriz. Geçtiğimiz günlerde 24 Temmuz da sansürün kaldırılışının 112’inci yılını hatırladık veya hatırlattık. Bizleri memnun etme adına ilgili kurum ve kuruluşlar bir takım etkinlikler düzenlediler. Ama bir gerçek vardı bir çok meslektaşımızın evinde hüzün vardı. Nedense hiç birimizin neşesi istenilen düzeyde değildi. Kimilerini ise bu ilgilendirmiyordu, gün bugün vur davulcu davula misali hayata bakış açısı kendisini ilgilendiriyor ve gerisi onlar için önemli sayılmayan detaylardı. Meslekte uzun yıllar görev yapan arkadaşlara onur plaketi cinsinden belge verildi. Hayata veda eden bir meslektaşımın belgesini de ben verdim. Benim için bu görev yapılması en zor olanıydı. Ve duygusal olduğum içinde meslektaşımın kardeşine verirken yaptığım duygulu konuşma anında dudaklarım titreyerek görevi yerine getirdim. Gazeteci mesleğini yaparken para hırsı ile hareket eden bir meslek mensubu değildir demiştim. Bazılarına bu sözüm abartılı gelmiş eleştiri konusu yapılmıştı. Gazeteciliğin iki yönü vardır. Birincisi muhabirlik çabası ile çalışarak gazete sahipliği ikincisi sermaye sahiplerinin yatırım yaparak gazete sahipliğidir. Her ikisi basın mesleğinde önemlidir. Ancak ülkemiz de bu sektöre emek vererek gazete sahipliğine ulaşmış kişi gazetesi için ömür harcamış Merhum dünya gazetesinin sahibi Nezih Demirkenttir. Yıllarca bu sektördeki önemliler arasında sayabileceğim Hürriyet gazetesinin sahipleri Haldun Simavi ve Sedat Simavi hatta Cumhuriyeti ise Nadir Nadi kurarak yayın hayatında uzun yıllar emek vermiş birçok gazeteci yetiştirilmesinde etkileri olmuş günümüze kadar gelmişlerdir. Ama bu gün miras bıraktıkları bu işletmeler aynı şekilde yayın hayatına aynı çizgileriyle devam ediyorlar mı? Bu konuda tam olarak bir şey söylenemez. Gazeteler ülke insanı için bir kültür aracıdır. Şayet güçsüzleşirse tıpkı çok uluslu şirketlerin sektörleri kıskacı içine aldığı gibi basın sektörünü ve gazetecilik mesleğini bizim adımıza birileri yapar bize da yayınladıklarını okuturlar. Türkiye Büyük Millet Meclisi’ne buradan seslenmek istiyorum. Gerek dijital gazetecilik gerek şu anda yayınlanan kağıda basılı gazetelerin ülke adına güçlü olması için sektörü toparlayacak yasaları basın sektörünün sorunlarını en aza indirme gayreti ile çıkarmalarıdır.