Siyasetin adı sadece şov… Bizde yok idi, Show geldi, tez geldi, pir geldi… Oysa Siyaset; bir hedefe varma sanatı ve programıdır/olmalıdır. Siyasetçinin bir hedefi olmalı; toplumsal ve yegan, yegan tüm toplum için… Siyaset, dünden bugüne ne hallere düştü; işte ortada… Bir ohal’e, bir bu hale, ve hele bir halden bir ‘hal’e; ne hallere düştü siyaset… Ha gayret, dahası da vardır elbet… Eğitim şov, eğitilen şovmen… Ben kimseye sövmem… Söven de, Seven de, Ve döven de şovmen… Gerçek “İlim” korkup kaçmış, yerini Showa bırakmış… Çok sevdik şovu, şovmeni; Hepsi mani-mani, insanlığa mani… Arayan bulur onu… Bulduk ve layık olduk… Ve işte, “Neye layık olduysak” sadece onu bulduk!.. Ekonomi de şov; magazinle iç içe… Helali kaçırdı; Haram’la hemhal eyledi şov, haramla içi içe… Liyakati de korkutup, kaçırdı şov; şov, halinden memnun… Televizyon, sinema, diziler şov… Şovsuz haberin, “Haber değeri” yok… Magazin, en büyük haber; heberler, magazinel şov… Yemekler şov… Sağlık şov… Aile şov… Kadın şov… Çocuk şov… Aşk, sevgi, namus, haya, nikah, bağlılık, itaat, güven, ahlak, şov… Ve saadet şov… Kedi, köpek, kuş, böcek, ağaç, merhamet şov… Müzik öksüz, müzik dertsiz, müzik tarihsiz, müzik talihsiz, müzik sadece şov… Ve Hayatın adı şov, yavanlaşmış tadı da şov… Magazin ve şov, işte hayat; Hak, hukuk, Hayat şov… Ekonomi şov… Derde deva üretecek “Siyaset” şov… Gelecek mi? Şovdan, magazinden görünmüyor ki… Umutsuzluk yok. Bu halleri beğenmeyene çare var elbet; lakin düşünen var mı bilinmez…