İnsanımızın büyük bölümü hayatın içinde yaşam koşullarının istediği gibi şekil alması için gösterdikleri yoğun çaba nedeniyle zaman denen saatin nasıl çok aceleci olarak davrandığının farkına bile varamamaktadır. Bilmiyorum ama “işte geldik gidiyoruz şen olsun Halep şehri” sözcüğü bizim dilimize nereden ve nasıl girdi kaynağının ise neresi olduğunu araştırmadım. Kimileri bunun “Atasözü” olduğunu söylerler.     Evet bugün “Yaşlılara saygı haftasının” ikinci günü devlet bürokrasisi içinde görevli olan bürokratlarımızın bu gün ilk akıllarına gelen hemen bir günün anlam ve önemini belirten birkaç satır basın kuruluşlarına açıklama göndermek veya en yakın mesafede bulunan yaşlıların barındırıldığı “Huzur Evi” ve yaşlılar için açılmış bakım evleri ziyaret edilerek geçiştirilir ve görevin yerine getirildiği düşünülür.  Yıllar öncesinde yine böyle bir “yaşlılara saygı” haftasında Burdur da bulunan yaşlılar tarafından barınma evi olarak kullanılan Burdur Belediyesi tarafından desteklenen ve ihtiyaçlarının karşılandığı “Berberoğlu” huzur evine dönemin valisi tarafından ziyaret gerçekleştirdik. Ziyaretin ilk dakikalarında yaşlı bir bey sorumlu müdür’ün kendisine kötü muamele yaptığını belirtmesi üzerine sorumlu müdür müdahale etmek istedi ve vali bey müdür’e alanı terk etmesini söyledi. Ve terk etmesini sağladı. Sorumlu gazetecilik gereği haber yapıldı. Evet bunun için ne belediye ne de bir başka kurum tarafından eleştiri gelmedi ama dolaylı yönden eleştirildim. Evet bugün saygı açısından toplum olarak özürlüyüz hele ki otobüs veya buna benzer ulaşım araçlarını kullananların yaşlı insanımıza karşı olumsuz davranışlarını hiç birimiz tasvip edemeyiz hatta otobüslerde küçüğün büyüğe karşı göstermesi gereken saygıyı gösteremiyoruz hatta bunu görmezden gelmek için bütün gayretimizi gösteriyoruz. İnsanımız bir gün kendisinin de aynı şekilde yaşlanacağını düşünememektedir. Çünkü millet olarak nerede ise günlük yaşamın ötesine geçemiyoruz veya bunun gayretinde saatin bize zamanın geçtiğini hatırlatmasına karşılık aldırmıyoruz. Bir gün Burdur’un mahallelerinden birinin muhtarı telefon etti. Mahallelerindeki bir hadiseyi gazeteci olduğum için bana haber yapmam için bildiriyordu. Olay yerine gittiğimde bir adam yolun ortasında yorgan döşek yatıyordu. Kısaca bilgi aldım. Vatandaş çalışma yeteneğini kısmen kaybettiği için emekli edilmişti. Evi vardı maaşı vardı, ama bütün bunlar olduğu halde kendi ihtiyaçlarını karşılayacak bir durumda olmadığı içinde mağdur bir yaşam sürüyordu. Mahalle muhtarı kendisine bakacak ve yaşamını sürdürecek bir bakım evi gerekiyordu. Dönemin valisini aradım vatandaşın sosyal güvenliğinin bulunduğunu söyledi. Bu arada ilgili kurumları da uyararak işin üzerine gitmeyi ihmal etmedi. İlgililer hemen soruna çözüm arama telaşı ile soruna çözüm üretmeye başladılar. Belediye araç göndererek vatandaşı yattığı yerden aldı ve uzun süredir bulunamayan bakım evi Niğde de bulundu.